Nieuwe oortjes

Ik zit de trein na een geanimeerd evaluatiegesprek van een sessie. Langzaam rol ik mijn nieuwe ‘oortjes’ in hun hoesje. Ik ben blij met oortjes en hoesje want eerdere exemplaren waren in no time stuk. Altijd zaten ze in de knoop in mijn tas, hoe ik ook oprolde. Nu rol ik met aandacht want ik ontdek nog hoe het moet. Ondanks mijn aandacht komt er een stukje draad tussen de twee randjes van de doos.

Mijn gedachten springen terug naar het gesprek. In een uurtje met z’n vijven teruggekeken, inhoudelijke rode draden en vervolgstappen. Zoals dat vaak gaat is het moeilijk om de agenda te volgen, en buitelen we over elkaar heen met anekdotes en tips. Want we zijn zoo betrokken. Het zit me niet lekker.
Mijn vader zou achterover zitten en op het juiste moment de treffende observatie doen waar iedereen met respect naar luistert. Zo krijg je autoriteit.
Mij lukt dat niet. Na een paar interventies om de gespreksleider te hulp te schieten, verlies ook ik mij in mijn gedrevenheid om mijn kennis over te dragen, deze mensen een stap verder helpen, en buitel ik vrolijk mee.
Laat mij maar die gespreksleider zijn, die zorgt dat ieder aan het woord komt, denk ik weemoedig. Maar dat was niet mijn rol. Het was wel mijn taak om de zorgvuldigheid mede te bewaken. Dan maar iets minder input?

Ik draai het draadje van het ‘oortje’ iets anders op en het doosje past dicht. Ik zucht. Ontspan. Ondanks zorgvuldigheid en aandacht, kan er toch af en toe iets in de knel komen. Ik draai het doosje een kwartslag en zie de grillig gerolde maar half getemde draadjes. Niet perfect, wel mooi.