Werken met de gegeven materialen

Dit weekend deed ik mee aan de workshop ‘maak je eigen clutch’. Ik had geen idee wat ik aanging maar voelde de onweerstaanbare behoefte om te creëren, hoofd leegmaken en inspiratie opdoen. Het was een intense week geweest, ik had een boel voor mijn kiezen gehad. En in mijn achterhoofd zat de voorbereiding van een gesprek bij een organisatie die voor een grote transitie opgave staat.

Daar aangekomen lag er een mal klaar als gids voor het ontwerp en diverse voorbeelden. Bij Priester* werkt met gerecycled leer dus al gauw graaiden we met z’n drieën in de bak met restjes van afgedankte leren tassen, jassen, stoelen en laarzen. Mijn handen en ogen vonden 2 sets knipsels: doorleefde stukken soepel leer in rood en en donkerbruin.   Ik was verkocht.

Maar die kleine stukjes waren natuurlijk te klein voor het ontwerp van de clutch. En ze pasten ook niet bij het idee dat stiekem in mijn hoofd aanwezig bleek te zijn: een mini uitvoering van de in 2016 zo hippe broodzaktas. Wat nu? Workshop begeleider reikte een groot stuk rood leer aan, wat er een beetje op leek zij het nieuwer en stugger. Maar mijn hart was verkocht aan de rood-zwart gerafelde soepele stofjes en mijn hoofd fluisterde: “het kan wel! Ik wil graag dat het kan!” Mijn handen pasten de stukjes op elkaar en in elkaar, en als vanzelf ontstond een prachtig ontwerp. Het vroeg wel veel lijm- en naaiwerk. Zou dat lukken in de gegeven tijd? Eenmaal aan de slag, bleek doorwerken tijd op te leveren. Dus pakte ik het prachtige knipsel van dat soepele donkerbruine leer dat ik eerder terzijde had gelegd omdat het niet bij het andere materiaal paste. Weer liet ik mijn handen hun werk doen en ook dit lapje leer bleek zijn eigen vorm clutch te kunnen leveren. Vervuld ging ik naar huis met twee tassen.

Thuis in mijn woonstoel gingen peinzend de tassen nogmaals door mijn handen, en begreep ik wat me ook geraakt had die middag: het geknipte levende materiaal in handen hebben en daar ja tegen zeggen omdat ik schoonheid zag. Het aankijken, voelen, omdraaien, van alle kanten en genieten, ook van wat er dan al passend en metend niet kon. Het zo compleet kunnen aannemen wat het geweest was en niet meer was en daarna de onderdelen samen tot iets nieuws maken. Zo zuchtte ik de zware week terug naar de les in liefde die zij in essentie was en wist ik wat mij te doen stond in voorbereiding op de klus van die week.

*Bij Priester vindt u hier.